Nadat je...
* de ruimte hebt gecreeerd (stap 1)
* van je reis bent gaan houden (stap 2)
* de tijd hebt genomen (stap 3)
* hebt ondekt hoe goed je bent (stap 4)
* bent gaan doen wat je het liefste doet (stap 5)
(hier vind je alle berichten onder elkaar)
...kom je aan bij stap 6: loslaten.
Klinkt makkelijk. Loslaten. Maar het tegenovergestelde is waar.
Ik leg je deze stap graag uit aan de hand van een persoonlijke anekdote. Ik waarschuw je alvast, waarschijnlijk vind je 'm een beetje gek. Maar het is de enige reden waarom het bij mij ineens is gaan stromen. Dus ik deel 'm toch met je.
Augustus was een pittige maand voor me. Een grote mogelijk opdracht ging niet door, ik was het tegenovergestelde van druk en voelde me een beetje schuldig dat ik ondanks mijn gebrek aan grote inkomensstroom toch op vakantie ging.
Maar goed, toch op vakantie. En op vakantie realiseerde ik me dat ik nu wel dat aan het doen ben waar ik gelukkig van word, maar het niet op een manier doe die me gemakkelijk afgaat. Ik moest het vooral op een hele gestructureerde manier doen. Goed plannen, organiseren en regelen. Mails op tijd beantwoorden. Risico's afdekken. To do's aftikken. Omzet in het vizier houden.
Eigenlijk best gek, ik hielp iedereen hun plan-mantra los te laten, maar zelf gunde ik me die vrijheid niet. Met in het achterhoofd: als je er niet gestructureerd mee bezig bent, komen de resultaten nooit. Het tegenovergestelde bleek waar.
Ik besloot de proef op de som te nemen met een kleine to do die door m'n hoofd schoot toen ik in een luie stoel aan het Como meer een wijntje lag te drinken. Normaal gesproken had ik 'm opgeschreven op m'n to do lijstje. Maar dit keer niet. Ik hing 'm aan een rood ballonnetje en stuurde 'm het grote universum in. 'Een kop koffie drinken met David'. En ik liet 'm los.
Twee dagen lang was ik pissig. Ik was z'n naam vergeten. Ik wist dat ik met iemand koffie zou willen drinken. Maar wie? Nou, experiment mislukt, dacht ik. Dit zou ik nooit meer doen.
Tot ik na de vakantie mijn mailbox opende. Er zat een mailtje in van een onbekende man die me vroeg naar filmbeelden. Filmbeelden die David heeft. Ik was met stomheid geslagen. Het eerste wat ik deed na mijn vakantie was David mailen. Zónder dat ik het had gepland.
Die week begon ik meer en meer aan ballontjes te hangen. En alles kwam elke keer keurig op z'n pootjes terecht. Dubbele afspraken werden verplaatst, to do's die in me opkwamen lukten binnen vijf minuten of werden vanzelf opgelost en oplossingen voor uitdagingen dreven zo naar me toe. Toen ik op vrijdag 31 augustus ineens al mijn to do's af had zónder de gehelde dag op m'n lijstje te hebben gekeken ('s avonds heb ik 't gecontroleerd), besloot ik álles aan ballonnen te hangen.
Mijn portemonnee, bankrekening, agenda, doelstellingen, ondernemerschap… alles. Mijn leven dus eigenlijk. Ik heb al mijn andere to do lijstjes doorgescheurd. En de uitkomst van waar ik naar toe ga heb ik los gelaten. 'Ze regelen het maar'. En hoe, dat maakt met dan niet uit. Waarschijnlijk wordt het nog veel leuker dan ik ooit had kunnen dromen!
En het ongelooflijke is gebeurd. Vanaf 1 september stroomt het. Alsof er eindelijk ruimte is. Workshops lopen vol, ik word gebeld voor afspraken, uitgenodigd om lezingen te geven, benaderd om samen te werken.
Tuurlijk, het is nog steeds spannend, ik twijfel echt nog regelmatig en ben zo nu en dan onrustig. Maar ik laat het los. En iedere keer wanneer ik m'n hoofd weer in m'n oor hoor tetteren dat ik m'n to do's af moet maken ga ik express een boek lezen of in het najaarszonnetje zitten. Hoe minder ik moet, hoe beter het gaat.
* de ruimte hebt gecreeerd (stap 1)
* van je reis bent gaan houden (stap 2)
* de tijd hebt genomen (stap 3)
* hebt ondekt hoe goed je bent (stap 4)
* bent gaan doen wat je het liefste doet (stap 5)
(hier vind je alle berichten onder elkaar)
...kom je aan bij stap 6: loslaten.
Klinkt makkelijk. Loslaten. Maar het tegenovergestelde is waar.
Ik leg je deze stap graag uit aan de hand van een persoonlijke anekdote. Ik waarschuw je alvast, waarschijnlijk vind je 'm een beetje gek. Maar het is de enige reden waarom het bij mij ineens is gaan stromen. Dus ik deel 'm toch met je.
Augustus was een pittige maand voor me. Een grote mogelijk opdracht ging niet door, ik was het tegenovergestelde van druk en voelde me een beetje schuldig dat ik ondanks mijn gebrek aan grote inkomensstroom toch op vakantie ging.
Maar goed, toch op vakantie. En op vakantie realiseerde ik me dat ik nu wel dat aan het doen ben waar ik gelukkig van word, maar het niet op een manier doe die me gemakkelijk afgaat. Ik moest het vooral op een hele gestructureerde manier doen. Goed plannen, organiseren en regelen. Mails op tijd beantwoorden. Risico's afdekken. To do's aftikken. Omzet in het vizier houden.
Eigenlijk best gek, ik hielp iedereen hun plan-mantra los te laten, maar zelf gunde ik me die vrijheid niet. Met in het achterhoofd: als je er niet gestructureerd mee bezig bent, komen de resultaten nooit. Het tegenovergestelde bleek waar.
Ik besloot de proef op de som te nemen met een kleine to do die door m'n hoofd schoot toen ik in een luie stoel aan het Como meer een wijntje lag te drinken. Normaal gesproken had ik 'm opgeschreven op m'n to do lijstje. Maar dit keer niet. Ik hing 'm aan een rood ballonnetje en stuurde 'm het grote universum in. 'Een kop koffie drinken met David'. En ik liet 'm los.
Twee dagen lang was ik pissig. Ik was z'n naam vergeten. Ik wist dat ik met iemand koffie zou willen drinken. Maar wie? Nou, experiment mislukt, dacht ik. Dit zou ik nooit meer doen.
Tot ik na de vakantie mijn mailbox opende. Er zat een mailtje in van een onbekende man die me vroeg naar filmbeelden. Filmbeelden die David heeft. Ik was met stomheid geslagen. Het eerste wat ik deed na mijn vakantie was David mailen. Zónder dat ik het had gepland.
Die week begon ik meer en meer aan ballontjes te hangen. En alles kwam elke keer keurig op z'n pootjes terecht. Dubbele afspraken werden verplaatst, to do's die in me opkwamen lukten binnen vijf minuten of werden vanzelf opgelost en oplossingen voor uitdagingen dreven zo naar me toe. Toen ik op vrijdag 31 augustus ineens al mijn to do's af had zónder de gehelde dag op m'n lijstje te hebben gekeken ('s avonds heb ik 't gecontroleerd), besloot ik álles aan ballonnen te hangen.
Mijn portemonnee, bankrekening, agenda, doelstellingen, ondernemerschap… alles. Mijn leven dus eigenlijk. Ik heb al mijn andere to do lijstjes doorgescheurd. En de uitkomst van waar ik naar toe ga heb ik los gelaten. 'Ze regelen het maar'. En hoe, dat maakt met dan niet uit. Waarschijnlijk wordt het nog veel leuker dan ik ooit had kunnen dromen!
En het ongelooflijke is gebeurd. Vanaf 1 september stroomt het. Alsof er eindelijk ruimte is. Workshops lopen vol, ik word gebeld voor afspraken, uitgenodigd om lezingen te geven, benaderd om samen te werken.
Tuurlijk, het is nog steeds spannend, ik twijfel echt nog regelmatig en ben zo nu en dan onrustig. Maar ik laat het los. En iedere keer wanneer ik m'n hoofd weer in m'n oor hoor tetteren dat ik m'n to do's af moet maken ga ik express een boek lezen of in het najaarszonnetje zitten. Hoe minder ik moet, hoe beter het gaat.