3. Neem de tijd

Als je ervan houdt om zaken in de oorspronkelijke volgorde te lezen: lees dan eerst bericht 1 en bericht 2 van deze reeks.

Wanneer je ruimte voor jezelf hebt gecreëerd en met liefde bent vertrokken op weg naar je grote droom, is de eerste en eigenlijk ook meest logische emotie die op komt borrelen: ongeduld.

Ten minste, dat gold voor mij. Na 2 maanden ondernemen vond ik die drie klanten die ik had verzameld maar weinig, mijn eerste website had ik pas online na 3 maanden, ik had na 6 maanden nog steeds geen bewezen communicatiestrategie en na 9 maanden had er ook nog geen nationaal dagblad gebeld. En dan heb ik het nog niet gehad over mijn visitekaartjes (pas na 4 maanden), business plan (nooit geschreven) en enorme inkomsten (nog niet in zicht).

Wat ik in hierin niet meeneem, maar wat wel het allerbelangrijkste is wat er wél is gebeurd: ik heb mezelf nog nooit zo snel ontwikkeld. En dan niet ontwikkeld naar een hele mooie, handelbare en gepolijste versie van mezelf. Nee, ontwikkeld naar mijn meest pure ik. Ik, niemand anders. En hoe meer ik mezelf word, hoe meer ik van mezelf houd.

Neem dus alle (echt alle) tijd voor de 'rationele ondernemersstappen'. Als het moet misschien wel zo lang dat anderen zich beginnen af te vragen of je wel begonnen bent. Creëer ondertussen de ruimte voor je pure ik om naar buiten te komen. Want deze ik is je meest waardevolle bezit, je enige zinvolle product, je succesfactor en je motor.

Dit weekend keek ik terug op mijn pad. Ik deel het verloop hieronder met je. Hoewel ik geloof dat iedereen een uniek pad heeft en deze stappen dus geen ultieme waarheid zijn, zijn ze misschien wel leuk om te lezen. Leg jouw proces er eens naast en laat me als je het leuk vindt weten hoe je pad loopt of is gelopen: sigrid@bureauboel.nl.

Ik heb overigens geen idee of je er bij stap 6 bent…op dit moment maak ik de laatste pasjes van 5 richting 6. Iemand al bij 7?


Een pad met vastgestelde stappen, zo zag ik mijn carrière. Ook mijn ontwikkeling. Lekker meetbaar. En zo'n stappenplan geeft een goede mogelijkheid om aan de buitenwereld te laten zien hoe goed en snel je gaat.








Ik liet de stappen los. "Ik ga zo snel als bij me past." Ik stond mezelf toe om ergens waar het leuk was langer te blijven, ik dacht minder in gradaties. De stappen waren niet meer als essentieel voor het bereiken van het doel. Mijn onderliggende motivatie? Ik wil meer genieten.




Ik gaf mezelf de bewegingsruimte in de breedte, begon mijn passies te zoeken en te volgen. Het pad hoeft helemaal geen rechte lijn naar de top te zijn! Het heeft een eigen richting en dient zich vanzelf aan wanneer ik mijn interesses, passies en enthousiasme volg.








Hoezo top? Hoezo doel? Ik hoef nergens heen!
Wie heeft dat eigenlijk ooit bedacht? Dat je je slechte eigenschappen af moet leren en aan moet leren wat je niet kunt? Ik wil doen en beter worden in waar ik goed in ben!

Ik heb alles al in mijn mars. Ik ben wie ik ben. En ik ben waar ik ben. Yihaa! Ik begon me te focussen op m'n sterke punten en vond rust in de speeltuin van mezelf.




Mmmm…heb ik mezelf nu weer voor de gek lopen houden? Ik dacht dat ik er was! Maar de speeltuin heeft een grens. Achter de bielzen houdt het zand op en is de boze buitenwereld.

De randen in alle plaatjes tot nu toe waren een bescherming tegen de buitenwereld. Ik besef me dat ik mijn echte ik, mijn kracht, mijn grootsheid nog steeds aan het beschermen ben. Want echt groot zijn betekent echt kwetsbaar zijn. Durven zijn wie je bent. Tijd om ook stapje voor stapje deze muur af te breken.



Na veel geworstel met mijn muur (mijn hoofd vond het maar niets en begon opdrachten te geven tot allerlei struikelmuurtjes, windschermen en loopgraven), begin ik langzaam te merken hoe leuk het is zonder!

Ik voel me licht en laat me spreekwoordelijk meevoeren met de wind. Is dat de flow waar ze het in boeken altijd over hebben? Ik vind mezelf in ieder geval helemaal goed zoals ik ben (nou ja, bijna dan). Als dat lukt en ik echt van mezelf hou en alles loslaat, dan is het stipje net een zonnetje met stralen.



Let op.

Denk je nu: "Hopla, dit klinkt logisch, hier gaan we voor!" En misschien ook: "Hoezo ben ik nog niet bij nummer 5 of 6?" Dan maak je dezelfde fout als ik onderweg. De ontwikkeling weer zien als een stappenplan. Dus ook die moet je proberen los te laten. Hoe ik dat heb gedaan? Door iets te gaan doen. Liefst met je handen. Aan de slag en niet meer nadenken.

Let it go! Enjoy the ride.



ShareThis